تنها واکنش مطلوب دربرابر این دنیای مهمل به‌سخره‌گرفتنش است

گرما، خانه‌نشینی، زیر کولر، خواندن، خواندن و باز هم خواندن. میان حجم عظیم کتاب‌هایی که خواندن‌شان برام بایدی است، ناخونکی هم می‌زنم به داستان. الان شوایک. داستان سربازی‌ست در زمان شلیک به ولیعهد اتریش و شروع جنگ جهانی اول. طنز لطیف و جاری کتاب آدم را در طول خواندن لبخند‌به‌لب نگه می دارد و گاهی هم نیاز به قهقهه می‌شود. هاشک آدمی‌ست که مثبت‌نگری سفاهت‌آلودش تو را یاد وودی آلن، بویژه «پول را بردار و فرار کن» ش می‌اندازد. هاشک نه‌تنها از کنار محنت‌بارترین لحظات هم با خونسردی کامل عبور می‌کند، بلکه بسیار خرسند و خشنود است. حتی به‌قیمت اینکه خودش را به خل وضعی بزند. شاید دلیل عمده اینکه از کتاب خیلی خوشم آمده اینست که نظریه‌ای که طی 26 سال زندگی‌م در این دنیا به آن رسیده‌ام را تائید می‌کند: تنها واکنش مطلوب دربرابر این دنیای مهمل به‌سخره‌گرفتنش است.  

آن هم به احتمال زیاد دوغ است توی دستش :دی